- Katılım
- 25 Mar 2021
- Mesajlar
- 2,024
- Puanları
- 36
İZMİR (AA) – Çocukluğunda kimsesiz kaldığı için ömrü zorluklarla geçen, birtakım bazı sokaklarda yaşayan 36 yaşındaki Harun Tütüncü’nün yüzü, 10 ay evvel geldiği Bursa‘da belediyenin konukevinde gülmeye başladı.
Almanya’nın Frankfurt kentinde dünyaya gelen Tütüncü’nün ömrü, zorluklarla geçti. Annesi ve babası 5 yaşındayken ayrılınca İzmir’de dedesi tarafınca büyütülen, 15 yaşında onun vefat etmesiyle yalnız kalan Tütüncü, kargoculuk, garsonluk, komilik, bulaşıkçılık yapsa da devamlı bir iş sahibi olamadı.
Beyin ameliyatı geçirdikten daha sonra bakıma muhtaç hale gelen annesine bakan ve onu da bir trafik kazasının akabinde kaybeden Tütüncü, yalnızlıkla geçen hayatını Bursa‘da devam ettiriyor.
Mart ayından bu yana kaldığı Bursa Büyükşehir Belediyesine bağlı konukevinde, yumurta üretiminden gelir elde edilen “Yeni Bir Hayat Projesi” kapsamında 300’e yakın tavukla ilgilenen Tütüncü, kontratlı işçi olarak maaş alıyor.
Konukevinde günlerini tavuklarla ve arkadaşlarıyla geçiren Tütüncü, tekrar hayata tutunmanın mutluluğuyla yeni hayaller kuruyor.
Harun Tütüncü, AA muhabirine, dedesinin vefatından daha sonra yalnız kaldığını, beyninde ur çıkan annesinin, Almanya’da geçirdiği ameliyat ve malulen emekliye ayrılmasının akabinde İzmir’e geldiğini söylemiş oldu.
Annesiyle 2 yıl ilgilendiğini belirten Tütüncü, “Aklı, şuuru yerinde değildi. Paklığını, yemeğini yapamıyordu. Türkiye’ye geldikten 2 sene daha sonra yolda karşıya geçerken otobüs çarptı ve 4 sene bitkisel hayatta, özel bir bakımevinde kaldı. Orada 2006’da vefat etti.” dedi.
“Elektriksiz susuz yerlerde, yıkık binalarda kalıyordum”
Tütüncü, kalacak yeri olmadığı için Basmane’deki oteller sokağında yaşamaya başladığını bildirdi.
Yaklaşık 10 yıl boyunca günlüğü 5 lira olan otellerde barındığını lisana getiren Tütüncü, kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“Askere bile tek başıma, elimde 2 poşetle gittim. Her vakit ‘Şükür’ dedim, ‘Allah’ın bir bildiği vardır’ dedim. Allah’a epey şükür hiç bir vakit açta, açıkta bırakmadı. ondan sonrasında arkadaşlarımın sayesinde mesken tuttum. İkinci el eşya aldım lakin kirayı ödeyemeyince çıkmak zorunda kaldım. Devamlı bir işim olmadı. Mesleğim yok. Ortaokul mezunuyum. Ne yapacağımı bilemedim. Vaziyetim berbata gidiyordu. İşsizlik vardı, pandemi yüzünden. Dışarılarda kalıyordum. Elektriksiz susuz yerlerde, yıkık binalarda kalıyordum. Arkadaşlarım beni her gördüklerinde üzülüp ağlıyordu. Kimseye ‘Açım’ diyemiyordum. Berbat bir durumdaydım. Gün geliyor, kendi halime ağlıyordum.
Arkadaşlarımın yönlendirmesiyle İzmir’deki bakımevine gittim fakat orada bir gün kalabildim. Çok doluymuş. ‘Burası kapanacak, spor salonu olacak. Sana bir yer söylesek sarfiyat misin?’ dediler. Ben dışarıda kalmak, berbat yollara düşmek, makûs şeyler yapmak istemiyorum. Kendimi toparlamak istiyorum. Kalacak yere gereksinimim var. Kimseden bir şey de istemiyorum. Kurtulmak, temizlenmek, çalışmak, hayata tutunmak, kazanmak istiyorum. ‘Bursa’ya sarfiyat misin?’ dediler. ‘Nerede olacaksa başımı sokacak bir yerim olsun. Orada kalırım, kendimi toparlarım. Doğduğum yer değil, doyduğum yerdir benim memleketim. Burada beni tutan bir şey yok.’ dedim. Yol paramı bile verdiler, biletimi aldılar.”
“Sokaklarda ölüp gidecektim, Allah bana bu kapıyı açtı”
Harun Tütüncü, mart ayından bu yana konukevinde kaldığını belirtti.
Burada 1 liraya bile gereksinimi olmadığını anlatan Tütüncü, “24 saat sıcak su, yatacak sıcak bir yatak, 3 öğün yemek, çay var. ‘Burada seni işe sokalım. Çalışır mısın?’ dediler. Ben de ‘Tabii yaparım, kendimi toparlamak, borçlarımı ödemek, tertipli bir hayatım olmasını istiyorum.’ dedim.” tabirini kullandı.
Konukevinde yıllık kontratlı işçi olarak işe başladığını, tavuk yetiştiriciliğini öğrendiğini aktaran Tütüncü, şu biçimde konuştu:
“Sabah 07.30 üzere kalkıyoruz. Kahvaltımızı yapıyoruz. Kümesleri açıyoruz. Tavukların yemlerini, sularını veriyoruz. Günlük yumurta toplanıyor. Onları siliyoruz, paketliyoruz ve buzdolabına koyuyoruz. Yumurtalar, Bursa Ekmek ve Besin Sanayi Ticaret AŞ aracılığıyla satılıyor. Süreksiz de olsa kendimi toplayıp bir adım atmak için hoş bir atılım oldu.”
Psikolojisinin de düzeldiğini lisana getiren Tütüncü, “Borçlarımı ödedim, paramı biriktirmeye başladım. Sokaklarda ölüp gidecektim, Allah bana bu kapıyı açtı. Yatıp kalkıp dua ediyorum. Ailemden görmediğim sevgiyi, saygıyı, kanıyı, sahiplenmeyi burada gördüm; müdürümüz Haşim Sivri’den gördüm. Şaşırdım, epeyce keyifli oldum. hiç bir beklenti olmadan çorabımızdan atletimize, ceketimizden kazağımıza, eşofmanımıza, ayakkabımıza kadar temin edip 1 lira dahi beklemeden temin ediyorlar. Belimizdeki kemere kadar veriyorlar. Tek isteğim, bir yuvam, işim, ailem olsun. Allah yolunda, Allah korkusu olan eşim, çocuklarım, memnun bir yuvam olsun.” kelamlarına yer verdi.
AA / Semih Kır – Son Dakika Haberleri
Almanya’nın Frankfurt kentinde dünyaya gelen Tütüncü’nün ömrü, zorluklarla geçti. Annesi ve babası 5 yaşındayken ayrılınca İzmir’de dedesi tarafınca büyütülen, 15 yaşında onun vefat etmesiyle yalnız kalan Tütüncü, kargoculuk, garsonluk, komilik, bulaşıkçılık yapsa da devamlı bir iş sahibi olamadı.
Beyin ameliyatı geçirdikten daha sonra bakıma muhtaç hale gelen annesine bakan ve onu da bir trafik kazasının akabinde kaybeden Tütüncü, yalnızlıkla geçen hayatını Bursa‘da devam ettiriyor.
Mart ayından bu yana kaldığı Bursa Büyükşehir Belediyesine bağlı konukevinde, yumurta üretiminden gelir elde edilen “Yeni Bir Hayat Projesi” kapsamında 300’e yakın tavukla ilgilenen Tütüncü, kontratlı işçi olarak maaş alıyor.
Konukevinde günlerini tavuklarla ve arkadaşlarıyla geçiren Tütüncü, tekrar hayata tutunmanın mutluluğuyla yeni hayaller kuruyor.
Harun Tütüncü, AA muhabirine, dedesinin vefatından daha sonra yalnız kaldığını, beyninde ur çıkan annesinin, Almanya’da geçirdiği ameliyat ve malulen emekliye ayrılmasının akabinde İzmir’e geldiğini söylemiş oldu.
Annesiyle 2 yıl ilgilendiğini belirten Tütüncü, “Aklı, şuuru yerinde değildi. Paklığını, yemeğini yapamıyordu. Türkiye’ye geldikten 2 sene daha sonra yolda karşıya geçerken otobüs çarptı ve 4 sene bitkisel hayatta, özel bir bakımevinde kaldı. Orada 2006’da vefat etti.” dedi.
“Elektriksiz susuz yerlerde, yıkık binalarda kalıyordum”
Tütüncü, kalacak yeri olmadığı için Basmane’deki oteller sokağında yaşamaya başladığını bildirdi.
Yaklaşık 10 yıl boyunca günlüğü 5 lira olan otellerde barındığını lisana getiren Tütüncü, kelamlarını şu biçimde sürdürdü:
“Askere bile tek başıma, elimde 2 poşetle gittim. Her vakit ‘Şükür’ dedim, ‘Allah’ın bir bildiği vardır’ dedim. Allah’a epey şükür hiç bir vakit açta, açıkta bırakmadı. ondan sonrasında arkadaşlarımın sayesinde mesken tuttum. İkinci el eşya aldım lakin kirayı ödeyemeyince çıkmak zorunda kaldım. Devamlı bir işim olmadı. Mesleğim yok. Ortaokul mezunuyum. Ne yapacağımı bilemedim. Vaziyetim berbata gidiyordu. İşsizlik vardı, pandemi yüzünden. Dışarılarda kalıyordum. Elektriksiz susuz yerlerde, yıkık binalarda kalıyordum. Arkadaşlarım beni her gördüklerinde üzülüp ağlıyordu. Kimseye ‘Açım’ diyemiyordum. Berbat bir durumdaydım. Gün geliyor, kendi halime ağlıyordum.
Arkadaşlarımın yönlendirmesiyle İzmir’deki bakımevine gittim fakat orada bir gün kalabildim. Çok doluymuş. ‘Burası kapanacak, spor salonu olacak. Sana bir yer söylesek sarfiyat misin?’ dediler. Ben dışarıda kalmak, berbat yollara düşmek, makûs şeyler yapmak istemiyorum. Kendimi toparlamak istiyorum. Kalacak yere gereksinimim var. Kimseden bir şey de istemiyorum. Kurtulmak, temizlenmek, çalışmak, hayata tutunmak, kazanmak istiyorum. ‘Bursa’ya sarfiyat misin?’ dediler. ‘Nerede olacaksa başımı sokacak bir yerim olsun. Orada kalırım, kendimi toparlarım. Doğduğum yer değil, doyduğum yerdir benim memleketim. Burada beni tutan bir şey yok.’ dedim. Yol paramı bile verdiler, biletimi aldılar.”
“Sokaklarda ölüp gidecektim, Allah bana bu kapıyı açtı”
Harun Tütüncü, mart ayından bu yana konukevinde kaldığını belirtti.
Burada 1 liraya bile gereksinimi olmadığını anlatan Tütüncü, “24 saat sıcak su, yatacak sıcak bir yatak, 3 öğün yemek, çay var. ‘Burada seni işe sokalım. Çalışır mısın?’ dediler. Ben de ‘Tabii yaparım, kendimi toparlamak, borçlarımı ödemek, tertipli bir hayatım olmasını istiyorum.’ dedim.” tabirini kullandı.
Konukevinde yıllık kontratlı işçi olarak işe başladığını, tavuk yetiştiriciliğini öğrendiğini aktaran Tütüncü, şu biçimde konuştu:
“Sabah 07.30 üzere kalkıyoruz. Kahvaltımızı yapıyoruz. Kümesleri açıyoruz. Tavukların yemlerini, sularını veriyoruz. Günlük yumurta toplanıyor. Onları siliyoruz, paketliyoruz ve buzdolabına koyuyoruz. Yumurtalar, Bursa Ekmek ve Besin Sanayi Ticaret AŞ aracılığıyla satılıyor. Süreksiz de olsa kendimi toplayıp bir adım atmak için hoş bir atılım oldu.”
Psikolojisinin de düzeldiğini lisana getiren Tütüncü, “Borçlarımı ödedim, paramı biriktirmeye başladım. Sokaklarda ölüp gidecektim, Allah bana bu kapıyı açtı. Yatıp kalkıp dua ediyorum. Ailemden görmediğim sevgiyi, saygıyı, kanıyı, sahiplenmeyi burada gördüm; müdürümüz Haşim Sivri’den gördüm. Şaşırdım, epeyce keyifli oldum. hiç bir beklenti olmadan çorabımızdan atletimize, ceketimizden kazağımıza, eşofmanımıza, ayakkabımıza kadar temin edip 1 lira dahi beklemeden temin ediyorlar. Belimizdeki kemere kadar veriyorlar. Tek isteğim, bir yuvam, işim, ailem olsun. Allah yolunda, Allah korkusu olan eşim, çocuklarım, memnun bir yuvam olsun.” kelamlarına yer verdi.
AA / Semih Kır – Son Dakika Haberleri